Zoveel leed en verdriet, we zien het dagelijks op de beelden die vanuit de hele wereld komen. Vaak is dat voor veel mensen een abstract gegeven. Deze dagen gebeurt het allemaal in ons eigen land en de ons dicht omringende landen en is het abstracte er zomaar met één veeg vanaf gehaald.
De impact van de afschuwelijke moord op Peter R., de verschrikkelijke overstromingen. Het leed dat dit teweeg brengt, hier kan niemand omheen. Zoveel doden, zoveel vermisten, maar ook het eigen veilige huisje is voor velen door het wassende water niet meer wat het was.
En dan toch…ondanks alles, de vreselijke dingen die gebeuren, ervaar ik mijn eigen verlies nog steeds als het ergste. Zoals je je eigen griepje als ergste kan ervaren. Het gemis van Jordy is wat bij ons als gezin en familie als een rode draad door ons leven blijft lopen.
Wij wensen vaak dat niemand dit hoeft mee te maken, maar weten ook dat dit ijdele hoop is. Zoals vrijwel iedereen dachten ook wij dat dit soort zaken ons huisje voorbij zou gaan.
Met een ‘ongeval’, puur ongeluk dus, waar niemand iets aan kan doen, mogelijk hadden we daar nog mee kunnen leven. Maar bij wat Jordy is overkomen, de dader zal ik nooit kunnen vergeven.
Vanmorgen werd ik, zoals ook in eerdere jaren is gebeurd, wakker om 05.38 uur, het tijdstip van zijn geboorte, 32 jaar geleden. Wat was het een mooie zonnige, warme zondag. Ons allereerste oogcontact, je geur, je zachte mooie kleine lijfje, het staat in mijn geheugen gegrift.
Lieve Jordy, vier je geboortedag met een baco zoals je hem zo lekker vond, in die andere dimensie, waar dat dan ook is. Vandaag sta je ook bij ons weer centraal, zoals zo vaak, maar vandaag net dat extra beetje meer.
Ik dagdroom graag over hoe het nu geweest had kunnen zijn. In die dromen kan ik Jordy alleen maar als militair zien, het beroep waar hij zo trots op was. Misschien zou hij allang een andere loopbaan hebben gekozen, maar daar kan ik geen enkele dagdroom op los laten, ik kan me gewoon geen andere voorstelling maken.
Zijn vrienden en vriendinnen, waarvan inmiddels al veel een gezin hebben, hoe zou het bij Jordy zijn verlopen? We zullen het nooit weten.
Vandaag is mijn dagdroom dat hij nog steeds in het leger zou zitten en misschien wel ingezet was om in ons eigen land de mensen te helpen bij de overstromingen.
Het is altijd zijn drijfveer geweest, anderen helpen om het beter te krijgen, waar ook ter wereld. Zo hebben ook veel vrienden van hem het ervaren, ik heb er al veel verhalen over mogen horen in de afgelopen jaren.
Maar ook de uitdagingen, het stoere, het gevaar, het uiterste van jezelf vragen, soms het onbezonnene, het ‘niet denken, maar doen’, het trok hem allemaal en daar stond hij voor.
Ik was toen trots, ben nog steeds trots en zal altijd trots blijven op mijn oudste zoon, mijn lieve Jordy, die voor eeuwig 19 jaar zal blijven. Voor altijd ons grootste gemis. Love you, mam
