Zoveel leed en verdriet, we zien het dagelijks op de beelden die vanuit de hele wereld komen. Vaak is dat voor veel mensen een abstract gegeven. Deze dagen gebeurt het allemaal in ons eigen land en de ons dicht omringende landen en is het abstracte er zomaar met één veeg vanaf gehaald.
De impact van de afschuwelijke moord op Peter R., de verschrikkelijke overstromingen. Het leed dat dit teweeg brengt, hier kan niemand omheen. Zoveel doden, zoveel vermisten, maar ook het eigen veilige huisje is voor velen door het wassende water niet meer wat het was.

En dan toch…ondanks alles, de vreselijke dingen die gebeuren, ervaar ik mijn eigen verlies nog steeds als het ergste. Zoals je je eigen griepje als ergste kan ervaren. Het gemis van Jordy is wat bij ons als gezin en familie als een rode draad door ons leven blijft lopen.
Wij wensen vaak dat niemand dit hoeft mee te maken, maar weten ook dat dit ijdele hoop is. Zoals vrijwel iedereen dachten ook wij dat dit soort zaken ons huisje voorbij zou gaan.
Met een ‘ongeval’, puur ongeluk dus, waar niemand iets aan kan doen, mogelijk hadden we daar nog mee kunnen leven. Maar bij wat Jordy is overkomen, de dader zal ik nooit kunnen vergeven.

Vanmorgen werd ik, zoals ook in eerdere jaren is gebeurd, wakker om 05.38 uur, het tijdstip van zijn geboorte, 32 jaar geleden. Wat was het een mooie zonnige, warme zondag. Ons allereerste oogcontact, je geur, je zachte mooie kleine lijfje, het staat in mijn geheugen gegrift.
Lieve Jordy, vier je geboortedag met een baco zoals je hem zo lekker vond, in die andere dimensie, waar dat dan ook is. Vandaag sta je ook bij ons weer centraal, zoals zo vaak, maar vandaag net dat extra beetje meer.

Ik dagdroom graag over hoe het nu geweest had kunnen zijn. In die dromen kan ik Jordy alleen maar als militair zien, het beroep waar hij zo trots op was. Misschien zou hij allang een andere loopbaan hebben gekozen, maar daar kan ik geen enkele dagdroom op los laten, ik kan me gewoon geen andere voorstelling maken.
Zijn vrienden en vriendinnen, waarvan inmiddels al veel een gezin hebben, hoe zou het bij Jordy zijn verlopen? We zullen het nooit weten.
Vandaag is mijn dagdroom dat hij nog steeds in het leger zou zitten en misschien wel ingezet was om in ons eigen land de mensen te helpen bij de overstromingen.
Het is altijd zijn drijfveer geweest, anderen helpen om het beter te krijgen, waar ook ter wereld. Zo hebben ook veel vrienden van hem het ervaren, ik heb er al veel verhalen over mogen horen in de afgelopen jaren.
Maar ook de uitdagingen, het stoere, het gevaar, het uiterste van jezelf vragen, soms het onbezonnene, het ‘niet denken, maar doen’, het trok hem allemaal en daar stond hij voor.

Ik was toen trots, ben nog steeds trots en zal altijd trots blijven op mijn oudste zoon, mijn lieve Jordy, die voor eeuwig 19 jaar zal blijven. Voor altijd ons grootste gemis. Love you, mam

Toen het nieuwe jaar begon bedacht ik me al dat de maand mei in dit jaar voor ons erg gedenkwaardig zou gaan aanvoelen. Dat het zich zo bizar zou gaan ontwikkelen door de corona crisis kon toen nog niemand bedenken.

2009 en 2020 Moederdag op zondag 10 mei.
2009 en 2020 Overlijdensdatum Jordy op maandag 11 mei.
Hetzelfde als 11 jaar geleden.

Met dit verschil dat ik nu wel thuis ben en niet zover weg in een ander vreemd land.
Wel heb ik af en toe opnieuw het gevoel dat ik in een verkeerde film terecht ben gekomen, net als toen.

In 2009 omdat mijn hersens en hart weigerden te geloven dat Jordy echt dit verschrikkelijke lot was overkomen, terwijl ik zover weg was. Het voelde zo fout, zoals het nog steeds zo fout voelt.

Nu, in 2020, omdat dit vreselijke gevoel van shock, heimwee, verdriet maar ook boosheid jegens de dader nu hevig terugkomt.
Tegelijkertijd werk ik nu samen met een bijzondere (toffe) groep collega’s die allen vanuit een veilige ‘prikpost’ (vrijwillig) zijn weg gestapt. Wij werken nu zomaar in weer en wind om coronatesten in een drive-in af te nemen. Ook dat voelt soms als een foute film en zo bizar kan het nu zijn.

Moederdag, ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo beladen zou worden. Vroeger had ik er niks mee, nu is het lastig.  Mijn oudste zoon, maar ook mijn moeder, die beiden niet meer fysiek op deze aardbol zijn.

8 mei 2020, een gedenkwaardige dag op de kazerne in Havelte, waar Jordy zijn herinneringssteentje ligt. Het was mooi en indrukwekkend.



Vandaag is het 11 mei, een dag dat ik thuis blijf.
Ik ga niet werken, maar gun mezelf een dagje met mijmeren over hoe het allemaal had kunnen zijn en wat is geweest. Foto’s kijken, herinneringen bewust door mijn gedachten laten dwalen. De vlag gaat halfstok.
Een stille dag, want niemand die nu even spontaan langs mag komen, zoals in eerdere jaren wel gebeurde.
De enigste uitzondering zal zijn voor mijn jongste zoon en zijn vriend, op gepaste afstand zullen we elkaar vanavond voor het eerst sinds begin maart weer in het ‘echt’ zien en spreken en zullen we samen herinneringen ophalen.
Daardoor toch nog iets om erg naar uit te kijken!

11 mei, voor altijd een dag met een zwarte rand.

Kerstmis.

De elfde keer zonder Jordy.

Het eerste jaar, in 2009, wilde ik helemaal geen kerstboom. Al die feestelijke verlichting en waarvoor, zo dacht ik toen. Daar kan ik nog een hele hoop gedachtespinsels achteraan schrijven, maar dat is in deze nu overbodig.
Het gezin was verdeeld in deze gedachte, de anderen wilden wel een boom. De oplossing kwam door het idee van een ‘herdenkingsboom’.

Een grote kerstboom werd in de voortuin geplaatst, het sneeuwde dat jaar en dat gaf iets nostalgisch. Iedereen werd uitgenodigd om een persoonlijke boodschap voor Jordy in deze boom te komen hangen, met naam of anoniem, dat maakte niet uit. Het leverde toen heel veel positieve reacties op en voor we het wisten bleek de boom eigenlijk al te klein. Maar we hadden een heel mooie ‘herdenkingsboom’.

Nu in 2019, 10 jaar later, hebben we opnieuw een boom. Opnieuw buiten. Ditmaal in de achtertuin, gewoon voor onszelf. Op 1 december stond hij er al. Een ‘doodgewone’ kerstboom. Gewoon, omdat we ook een gewone kerst willen. Er liggen zelfs weer cadeautjes onder de boom, een dingetje waar ik in de eerste jaren niet aan wilde en kon denken. Het werd me niet altijd in dank  afgenomen, maar zo werkten mijn hersens die eerste paar jaar nu eenmaal. Het heeft in de loop der jaren veel frustratie opgeleverd. Het begrip was ver te zoeken en deze toen genomen beslissingen van mij hebben best wel veel gevolgen gehad.

Maar alles wat in 2009 in de herdenkingsboom werd gehangen, wordt elk jaar, dus ook nu, tevoorschijn gehaald en uitgestald. Met memorabele gedachtes, die soms alle emotionele kanten uitschieten. Want wie spreken of zien we nog van degenen die toen een boodschap in de boom hingen? Zeer weinigen.

Gelukkig is het tij gekeerd. Kennissen zijn de beste vrienden geworden en ondanks dat zij in 2009 nog meer op afstand alles meebeleefden, hebben we nu een innige band en mag ik met hun altijd over Jordy praten als ik dat wil. Maar we hebben bovenal ook de leukste en meest gezellige momenten met elkaar.
Wat mij betreft: dat laatste groepje mensen telt en die zijn in ons huidige leven belangrijk, die eerste grote groep zijn inmiddels de vage kennissen geworden.

Ik wens iedereen heel warme, krachtige dagen en vooral een mooi samenzijn toe met een ieder die je lief is.

Vandaag was er de tweede bijeenkomst van de Stichting Heart.
We hebben een prachtige middag gehad. De gastvrijheid van het Nationaal Militair Museum was mooi, de warme ontvangst door het bestuur van de Stichting Heart gaf een samenhorigheidsgevoel.
Na een heerlijke lunch zijn we met zijn allen naar de conferentiezaal gegaan, waar we van Marco een zeer uitgebreide, maar duidelijke lezing kregen over de motivatie, doelen en inhoud van de Stichting Heart.
Daarna mocht ik een praatje houden. Ik voelde me niet goed waardoor ik dacht dat het niet zo was overgekomen als ik eigenlijk had gewild. Blijkbaar dachten anderen daar anders over, want ik heb er veel reacties op gekregen. Van commandanten b.d. die aanwezig waren, een hoge officier van de marine die me een knuffel wilde geven (en kreeg), tot aan vele anderen aan toe.
Ik las in een reactie o.a. het volgende:
Een indrukwekkende lezing die alle toehoorders kippenvel bezorgde. 

Het museumbezoek, de kranslegging bij het  monument welk eerst in Kamp Holland stond (Uruzgan), het maakte allemaal veel indruk.
De borrel daarna, met de mooie gesprekken met fijne mensen, hebben bij Peter en mijzelf een positieve indruk nagelaten, waar we nog graag aan terugdenken.
Het was een fijne, mooie bijeenkomst van de Stichting Heart.

Dit jaar zijn we, zoals elk jaar, weer naar de Nationale herdenkingsdag van defensie geweest. Het is een dag voor de nabestaanden van alle overleden landmachtpersoneel in actieve dienst die wordt gehouden op het landgoed Bronbeek in Arnhem.

Het was een bijzondere dag voor ons, op 11 mei hebben we onszelf een herinneringsdag gegund, het was die dag 10 jaar geleden dat het drama plaatsvond. We zijn met zijn vieren geweest, Jeroen, Swen, Peter en ik. Wij hebben het met elkaar als een mooie, intense dag beleefd.
Het programma bestaat uit vaste onderdelen, die elk jaar terugkomen. Het is gebruikelijk dat er vanuit nabestaanden een praatje wordt gehouden. Twee jaar geleden heb ik dit gedaan, maar dit jaar werd ik opnieuw gevraagd. De correspondentie liep helaas niet zoals gewenst, dus slechts twee dagen voor deze dag zou plaatsvinden kreeg ik een email met het verzoek om toch een voordracht te houden. De voorbereidingstijd voor mij was hierdoor minimaal.
Achteraf misschien helemaal niet zo slecht, ik had niet teveel tijd om over de inhoud na te denken en te gaan twijfelen. Gezien een gedeelte van de inhoud had ik dit vast gedaan, nu heb ik alles maar over me heen laten komen.

Het bleek een goede ingang te zijn naar meer contacten. Marco Kroon was samen met Colin Bal aanwezig namens hun stichting h.e.a.r.t. (https://www.stichtingheart.nl/) en bleken nogal onder de indruk van de inhoud en de manier waarop ik het bracht. Het heeft geresulteerd in een fijn contact, waar mooie dingen uit zijn voortgevloeid, waaronder een prachtige benefit avond bij de Soldaat van Oranje, waar we als genodigden van de Stichting bij aanwezig mochten zijn.

         De tekst van mijn voordracht staat hieronder beschreven

Onze geliefden zijn overleden terwijl zij in dienst waren van de landmacht. Daardoor krijgen wij de gelegenheid om elk jaar weer met elkaar te mogen gedenken. Dat is fijn, vooral omdat niet voor iedereen die iemand verliest die mogelijkheden zijn weggelegd, terwijl de behoefte eraan voor velen groot is.
De dood is een merkwaardig iets. We weten allemaal dat het onze enige zekerheid in het leven is. Maar de manier waarop we doodgaan, zal voor de nabestaanden een grote impact hebben op de verwerking daarvan.

De mogelijke begeleiding die we krijgen, kan van grote invloed zijn hoe je het verdriet een plaats in je leven gaat geven. Helaas zullen er onder u, net als ook bij ons het geval was, nabestaanden zijn die deze begeleiding niet of nauwelijks hebben gekregen.
Bij ons was er geen slachtofferhulp, in de eerste jaren geen defensiebegeleiding, daarna na aandringen nauwelijks en er was geen familierechercheur, zoals tegenwoordig vaak gebruikelijk is.
Herhaaldelijke verzoeken bij defensie liepen op niets uit, we kregen geen juridische begeleiding om ons de weg te wijzen, ondanks dat mijn zoon Jordy tijdens werktijd bij defensie is gedood door toedoen van een ander.
Mede hierdoor hebben wij de dader en verantwoordelijke voor de dood van onze zoon niet voor de rechter kunnen krijgen. Simpelweg omdat we als ouders alles zelf uit moesten zoeken, de juiste weg niet wisten en advocaten voor ons bijna onbetaalbaar bleken.
Na jaren van strijd hebben wij het op moeten geven, waarna we de afgelopen twee jaar echt nodig hebben gehad om ons leven weer op de rails te krijgen. Het maakt het hele proces waar je door moet nog moeizamer.

Zo zal iedereen ongetwijfeld zijn eigen verhaal hebben, waarbij voor iedereen het eigen verhaal absoluut, en terecht, het meest intens zal zijn.

Voor rouwen bestaat geen recept. Goedbedoelde adviezen zijn er genoeg, maar niemand die weet hoe het echt moet. We zijn allemaal anders en ieder van u zal het invullen naar eigen vermogen.
Maar neem er vooral wel de tijd voor. Zoek naar eigen rituelen om te herdenken. Gebruik de oorverdovende stilte die vaak na de eerste tijd volgt om je verdriet toe te laten. Laat niets vreemd zijn, eigenlijk is alles geoorloofd.
De eerste keer lachen, het geeft een schuldgevoel. Volkomen onterecht, maar dat weet je later pas. Vrienden worden vreemden, maar kennissen worden vrienden. Het omgaan met je familie vereist inmiddels vaak veel tact.

Rouwen is bijzonder arbeidsintensief. Het is niet niks om opnieuw de waarde van het leven te moeten ontdekken.

Hoe zeer doet het niet om de pijn en ontzetting in de ogen van je andere kind te lezen. Hij is zijn broer en maatje verloren. En hoe worden we allemaal niet af en toe overvallen door een geur, een liedje, een toevallige uitspraak, zomaar uit het niets.
Het leven beleven wij als gezin nu weer mooi en intens, maar nooit meer voor 100%. Er ontbreekt een té waardevol deel. Maar wet wat we nu nog wel hebben, genieten we volop en ik voel me rijk in en met mijn fijne mannengezin.

Accepteer jezelf zoals je door je verdriet gevormd bent. Door schade en schande heb ik inmiddels geleerd dat als anderen problemen hebben met mijn verandering, dat dit dan ook echt hún probleem is, en niet de mijne.
Jarenlang heb ik gedacht dat het onmogelijk was om met dit immense verdriet om te gaan. Maar ik weet nu dat er altijd een manier is te vinden om in elk geval weer voort te kunnen.
Het blijven noemen van de naam van Jordy en het koesteren van dierbare herinneringen is daar een waardevol onderdeel van.
Mijn oprechte hoop is dat u allen dit ook is gegeven.

Twee jaar terug heb ik een gedicht voorgelezen, welke door een mede auteur is geschreven nadat mijn boek ‘dag mam’ was uitgekomen.
Via email heb ik verschillende verzoeken gekregen om dit nogmaals te herhalen.

DAG MAM

Dag mam, dag lieve mam
Ook al ben ik nu zo ver
Voor eeuwig naar de andere kant
Zacht schijnend als een ster
Nooit zal ik zo dichtbij je zijn
Mijn liefde draag jij mee
Je houdt mij vast in herinnering
Geleefd hier door ons twee
Ik voel nog steeds jouw armen
Als een deken om mij heen
Al ben ik hier, en jij nog daar
Nooit zijn wij echt alleen
Ik voel jou, en jij voelt mij
Voor eeuwig blijft die band
Ook al moest ik jou verlaten
En zweef ik in dit sterrenland
Dag mam, dag lieve mam
Die het leven hier soms zo moeilijk vindt
Voor altijd schijnt mijn licht op jou
Jouw eeuwig sterrenkind
Zeg mam, mijn lieve mam
Geboren uit jouw moederschoot
Dichter bij jou dan ooit te voor
Ook al ben ik dood
Dus mam, mijn hele lieve mam
Eigenlijk is het voor mij geen dag
Omdat ik dichterbij
dan ooit In jouw gedachten leven mag

© Angela Mollers-de Kuijer
Het is uitdrukkelijk niet toegestaan deze tekst of delen ervan te gebruiken, ongeacht het doel, tenzij daar expliciet toestemming voor is gegeven. Bij vragen kan je een email sturen naar dagmam@ziggo.nl

Het was een bijzondere herinneringsdag.

Vandaag, 16 juli, is het alweer de 10^e geboortedag van Jordy die ik zonder hem moet doorbrengen.
De tijd is gevlogen, maar heeft voor mijn gevoel ook vaak stilgestaan.
In weerwil van al het verdriet, dat nooit zal verdwijnen, heb ik ook weer geleerd om het leven nieuwe invullingen te geven. Wie mij dat een tijd terug had voorspeld, had ik absoluut nooit kunnen geloven.
Als je het grootste verdriet hebt meegemaakt, ga je jarenlang een proces door die niemand echt zal kunnen begrijpen, behalve andere moeders die dit ook hebben moeten meemaken. Ook de mensen die heel dicht bij je staan kunnen dit niet, hooguit kunnen ze het benaderen omdat je elkaar zo goed kent.

Maar er zijn ook mooie en nieuwe dingen waarvan ik weer kan genieten. Ik ben tevreden met de kleinste dingetjes en onverwachtse gebeurtenissen. Bovendien heb ik geleerd om mijn verwachtingspatroon heel laag te zetten, waardoor tegenvallers of teleurstellingen eigenlijk niet meer aan de orde zijn of nauwelijks nog voorkomen.

Niettemin blijven dit altijd dagen die een zekere lading hebben. Het zal de rest van mijn leven zo blijven. Bladerend door foto’s, denkend aan heel vroeger, sta ik vandaag stil bij de gedachte dat het 29 jaar geleden de laatste ‘intieme’ dag was met mijn oudste. Nog een paar uurtjes zat hij veilig in mijn buik geborgen, hoe mooi was dat niet. Ondanks mijn ongeduld, want Jordy liet weken langer op zich wachten dan de bedoeling was. En wat was hij mooi! Oké, elke moeder zegt dat, maar ik weet zeker dat ik op dat moment de mooiste zoon had!

29 jaar geleden, op een zondag, zag mijn lieve Jordy voor het eerst het levenslicht. Dat het maar 19 jaar mocht duren, hebben we gedurende die jaren gelukkig nooit geweten.
Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik mijn kind alleen nog kan bezoeken als ik het kan opbrengen om naar zijn laatste plekje te gaan waar hij nu ligt, want die gang valt mij met de tijd steeds zwaarder.
Vergeten kan ik niet, een plekje geven aan mijn verdriet ook niet. Het leven een nieuwe invulling geven kan ik inmiddels wel. Ik wil niet meer stilstaan bij wat het nu had kunnen zijn, hoe het leven er anders uit had kunnen zien. Ik wil genieten van wat rest en dat is best veel.

Huilen om wat is geweest wil ik niet meer, maar soms overkomt het me zomaar.
(Glim)lachen om de herinneringen en met zoveel liefde aan Jordy terugdenken, dat blijf ik elke dag opnieuw doen, de rest van mijn leven.

De titel van deze blog geeft alles weer. Het waren de woorden die de jongens en ik vaak tegen elkaar zeiden en die ik op 16 juli 2009 op mijn hart heb laten zetten.

‘LOVE YOU’………………………………………………TOOOOOOOOO!

Op 30 november 2017 verscheen onderstaand interview in de Margriet (nr.51)

Er zijn van die periodes dat ik de ene na de ander blog schrijf, vaak gevolgd door weer een stillere periode.
Afgelopen maanden was zo’n stille periode. Mede doordat ik me moest beraden over een voorstel van de commerciële media.
Nadat ik op verzoek van de EO een aantal blogs heb geschreven, die ook daadwerkelijk door hen zijn gepubliceerd, kreeg ik het aanbod om hiermee door te gaan.
Er bleken enorm veel reacties te zijn gekomen op mijn teksten, waardoor de bereikbaarheid van hun site steeds groter werd.
De redactie van ‘Ik Mis Je’ wilde heel graag dat ik verder voor hun bleef schrijven. Zelf wilde ik het ook met alle plezier blijven doen, schrijven vind ik nu eenmaal erg fijn en als het dan ook nog zo’n grote draagwijdte heeft, is dat heel mooi.
Totdat ik het voorstel van de EO verder hoorde.

Op elk artikel dat ik voor hun zou schrijven, moest ik alle mediarechten afstaan, waardoor ik nooit meer zelf iets met die teksten zou kunnen doen. Voor het schrijven van elk artikel heb ik toch wel enige tijd nodig en het toevoegen van foto’s uit mijn privécollectie werd ook op prijs gesteld.
Als tegenprestatie kreeg ik … niets!

Dit vond ik vreemd. Er werd tenslotte geen vrijwilligerswerk gevraagd, maar professioneel schrijven. Na enig onderzoek en navragen heb ik voor de eer bedankt.
Eén van de reacties van de door mij benaderde journalisten was:
‘Goed dat je voor de eer bedankt hebt. Helaas zie ik dit nu zo veel in de journalistiek. Media die voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten. Daar word ik echt chagrijnig van. Het erge is dat sommige freelancers hier nog in meegaan ook. Dat verziekt de markt nog meer’.

En dat is zonder meer waar. Zolang er veel blogschrijvers zijn die het graag doen zonder tegenprestatie, waar de commerciëlen dan van kunnen profiteren, blijft de markt verstoord.
Ik hoop voor alle blogschrijvers die dit doen dat zij zich goed bedenken dat ze zomaar, zonder enige tegemoetkoming, al hun rechten opgeven en dat de andere partij hierdoor met hun teksten mag doen wat ze willen.

Beste EO, bedankt voor alle complimenten die ik in (zeer) ruime mate van jullie mocht ontvangen. Misschien om mij voor jullie karretje te spannen, maar ik hoop natuurlijk dat alles gewoon echt gemeend was.
Maar voor deze manier van werken voel ik helemaal niets, dus bedank ik toch echt voor de eer!

De vakantiemaanden zijn voorbij en je kunt merken dat de dagen korter worden. Voor mij persoonlijk hoort september bij de vele andere lastige maanden in het jaar, dit keer omdat ik dan zelf jarig ben. Deze dagen zijn en worden nooit meer zoals ze ooit zijn geweest. Het besef dat er iemand ontbreekt in je gezin is groot, de lege plek is dan extra voelbaar.

In 2009 heb ik een heel moeilijk jaar gehad. Korte tijd nadat Jordy was omgekomen zou ik vijftig jaar worden. Een dag die bij de meeste mensen vaak met een extra tintje wordt gevierd, bij de één wat uitbundiger dan bij de ander. Voor mij voelde het als een zwarte dag waar ik me geen raad mee wist.
Mijn partner en beide zoons waren in het voorjaar al bezig geweest om stiekem een verrassing voor mij te organiseren. Na het wegvallen van Jordy in mei van dat jaar is dat allemaal gestopt. Toch vroeg mijn gezin mij om iets met deze dag te doen. Zelf had ik er erg veel moeite mee, maar tegelijkertijd voelde ik wel aan dat het voor hen belangrijk was.

Ik ontdekte dat iedereen anders met rouw omgaat, zelfs binnen de nauwe banden van het gezin. Waar de één het liefste wegkruipt in een donker hoekje, wil de ander dat sommige dingen gewoon doorgaan, al is het maar in aangepaste vorm. Bij ons bleken die gevoelens onderling ook nogal te verschillen en waren de wensen voor ieder gezinslid anders.
Zelf wilde ik helemaal niets doen, maar …..

Wegens mediarechten mag niet het gehele artikel hier worden geplaatst.
Maar natuurlijk kan je het wel verder lezen door even op de hieronder vermelde sites te klikken.

https://www.facebook.com/ikmisjetv/posts/1719514728120905

https://ikmisje.eo.nl/themas/blog/blog-angela-mollers-op-verjaardagen-en-feestjes-voelt-de-lege-plek-extra-groot